KARA GÜNEŞ

edebiyat, roman, 2016

Bahadır Yenişehirlioğlu, 15 Temmuz gecesinde yaşadığımız hain girişimi, bu ülkenin evlatlarını vatansız bırakmak isteyenleri, insanlarımızı bir var olma mücadelesinin eşiğine getiren büyük tuzağı romanlaştırdı.

Manisa’nın bir köyünde, aynı göğün altında uçurtma uçurmuş, çocukluğun en keyifli ve zor zamanlarını birlikte yaşamış iki arkadaş.

Biri arkasında kaya gibi sağlam duran bir baba ile şefkatli bir annenin evladı Ebubekir, diğeri dağılmış bir ailenin incinmiş çocuğu Kadir. Bir de köyün güzeller güzeli kızı Züleyha.

Hayatları köylerine gelen Hasan Öğretmen’den sonra asla eskisi gibi olmayacaktı.

Hasan Öğretmen’in öğrencilerinden bir “altın nesil” oluşturmak uğruna onları iradelerinden, seçimlerinden, kişiliklerinden adım adım uzaklaştırıp kendilerine, değerlerine, ülkelerine yabancılaştırmasına karşı direnmek mümkün müydü?

Kara Güneş, aynı memleketin evladı iki arkadaştan birini darbeci, diğerini ihanete direnen bir kahraman kılan geceyi ve o geceye giden taşları döşeyen büyük oyunu anlatıyor.

Kara Güneş, darbeye, ihanete, aldatmaya ve aldatılmaya karşı onurlu bir direnişin romanı.

“Gökyüzünün rengi ne Kadir?”

Kadir, Züleyha’nın gözlerinin içine bakarak,

“Siyah,” dedi.

“Peki sen, en son ne zaman gökyüzüne baktın?”

Kitaptan Alıntılar

“Ebubekir, sen ezberlemiyon mu oğlum? Nasıl altın nesil olcen peki? Şimdi söyle bakayım, imamı mı, Hocaefendi’yi mi daha çok seviyon?”

Hasan öğretmen başkalarının yanında bu kadar tevazu sahibi iken kasetleri evine topladığı öğrencilere dinlettikten sonra büyük bir kibir içinde hepsine tepeden bakıyordu. Bu durum Ebubekir’in gözünden kaçmıyordu.

Hocaefendi’nin dışındaki hocalardan bahsederken küstah, aşağılayıcı ve kibirli bir hale bürünüyordu. Ebubekir babasının, “Müslüman dediğin asla kibirli olmaz,” sözünü hatırladıkça Hasan öğretmenin tavrına anlam veremiyordu.

“Gökyüzünün rengi ne Kadir?”

Kadir, Züleyha’nın gözlerinin içine bakarak,

“Siyah,” dedi.

“Peki sen en son ne zaman gökyüzüne baktın?”

Bu kez bakışlarını Züleyha’dan çevirip Ebubekir’e yöneltti Kadir.

“Babamı zehirlediğimiz gece.”

Biliyor musun Ebubekir, imkânsız ilişkiler yaşadım ben. Sevgim köleliğe dönüştü, köleliğim giderek büyük bir yalnızlığa. Yalnızlığımın içinde kayboldum. Ben tekrar uçurtma uçuramam. Benim bir gökyüzüm yok. Şu dünyanın üzerinde basacağım bir toprak yok. Sen benim kalbimi göremezsin artık. Dürüst insanların kalbi görülür ancak. Benimkini görebiliyor musun?

“Sahte dinler bolca sahtekâr üretir. Şeytanı en çok sevindirecek şey, insanların din adına bir şeyler uydurması ve uydurdukları o şeylerin peşine insanları takarak hakikatten uzaklaşmalarıdır,” dedi.

Kadir rahatsız olmuştu.

“Ağır konuşuyorsun. Ama hep inatçıydın zaten,” diyerek sahte bir gülümseme kondurdu dudağın kenarına.

Satış Noktaları

logo_kitapyurdu_96
logo_idefix_96
logo_dr_96
logo_babil_96
logo_hepsi_96
logo_bkm_96